Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
29 / 12 / 2020

(Συνέχεια από το Κάποια«απαγορευμένα» βίντεο για τον κορονοϊό)

 

Ας δούμε λιγάκι το όλο σόου όπως έχει εξελιχτεί μέχρι στιγμής.

Το εμβόλιο έρχεται μέσα σ’ένα φορτηγάκι φρουρούμενο από ειδικές δυνάμεις. Φοβόνταν ότι κανείς πρόκειται να το έκλεβε; Σίγουρα όχι. Ήταν ένα σόου: Κοιτάξτε να δείτε. Έρχεται η σωτηρία σας! Και τη φρουρούμε για να μη χαθεί! Αυτό είναι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, δώστε σημασία!

Καταλαβαίνεις; Γι’αυτό φρουρούσαν το φορτηγάκι, όχι επειδή φοβόνταν ληστές στον δρόμο. Το φρουρούσαν για να σε εντυπωσιάσουν.

Και ονόμασαν την επιχείρηση «Ελευθερία», τρομάρα τους. Επίσης για εντυπωσιασμό. Ότι, δήθεν, το εμβόλιο θα φέρει την ελευθερία που όλοι οι άνθρωποι – που αισθάνονται καταπιεσμένοι από το lockdown, τις μάσκες, και τα λοιπά – απεγνωσμένα αναζητούν.

Όλα αυτά – μάσκες, lockdown, η παράλογη αύξηση των κρουσμάτων παρά το lockdown, κτλ – έγιναν, κατά βάση, γι’αυτό τον λόγο: για να νιώσεις καταπιεσμένος. Δεν έγιναν για να σε προστατέψουν. Και τώρα, που είσαι καταπιεσμένος, έρχεται... η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Ε, δε θες την ελευθερία σου;

Δε θες τη σύριγγα που θα σου δώσει την ελευθερία σου;

Αλλά η παράσταση δεν τελειώνει εκεί. Ολόκληρο b-movie έχει γίνει («Η Κορονοπαρέα της Νέας Επιδημίας,» λέω να το πούμε).

Βάζουν, μετά, εκείνη την ξανθιά από τη ΜΕΘ να κάνει πρώτη το εμβόλιο. Και δες φωτογραφία που κυκλοφορεί:

Τη βάζουν να κάνει το δάχτυλο της νίκης μες στη μούρη μας (έτσι μπράβο, κοριτσάρα μου, δολοφόνησε– εεεε, σώσε την ανθρωπότητα!). Πάλι, προφανώς, για λόγους επηρεασμού: Να δείτε, αυτή το κάνει, άρα είναι ΟΚ το εμβόλιο, άρα πρέπει να το κάνετε κι εσείς, μπλα, μπλα, μπλα...

Αλλά για να ρίξουμε μια πιο κοντινή, ζουμαρισμένη ματιά στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας, της κυρίας Καμπισιούλη. Βέβαια, δεν φαίνονται και πολλά με τη μάσκα, αλλά φαίνεται εκείνο που έχει σημασία: τα μάτια. Σου μοιάζουν αυτά για μάτια ανθρώπου σίγουρου και χαρούμενου; Πρόσεξε: το δεξί μάτι είναι πεσμένο, το αριστερό είναι ορθάνοιχτο. Αυτό συμβαίνει όταν συγκεκριμένα κέντρα του εγκεφάλου βρίσκονται σε λειτουργία ενώ άλλων η λειτουργία καταπνίγεται. Συμβαίνει, συνήθως, όταν κάποιος άνθρωπος έχει μια μεγάλη στεναχώρια, ή νιώθει ένα μεγάλο άγχος, αλλά το καταπνίγει και συνεχίζει.

Όταν η κυρία Καμπισιούλη έκανε το εμβόλιο ήταν τρομαγμένη, ή, ίσως, εκφοβισμένη, ή κάπως εξαναγκασμένη. Έτσι, τουλάχιστον, κρίνω εγώ από τα μάτια της (που σπάνια λένε ψέματα εκτός αν ξέρεις τι να κάνεις με τα μάτια σου – και λίγοι το ξέρουν αυτό).

Μετά, έτυχε να βρω αυτό εδώ το βίντεο, όπου μια ρεπόρτερ της ΕΡΤ-1 μιλά με την Καμπισιούλη, η οποία, και πάλι, μου φάνηκε κομπλαρισμένη/φοβισμένη/καταπιεσμένη από τον τρόπο που μιλούσε. Δε μου έδωσε την εντύπωση ανθρώπου σίγουρου και μη φοβισμένου, αλλά το αντίθετο.

Και μετά, η δημοσιογράφος τη ρωτά (χρονική ροή 1:55) αν υπήρχε στιγμή που είχε δεύτερες σκέψεις για το εμβόλιο, και τι απαντά η δικιά σου; «Όχι. Ως υγειονομικός δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να κάνει δεύτερες σκέψεις. Εμείς οι υγειονομικοί δεν επιτρέπεται να κάνουμε δεύτερες σκέψεις.»

Και συνεχίζει λέγοντας παρόμοια πράγματα.

Τι λογική προωθεί η κυρία Καμπισιούλη; Τη λογική «Πίστευε και μη ερευνά», ουσιαστικά. Τη λογική «Υπάκουγε και μην αμφισβητείς». Τη λογική «Κάνε ό,τι σου λένε και μην ψάχνεις, ποτέ».

Σου λέει, δηλαδή, αυτή η τρομερά δημοκρατική και έξυπνη κυρία να μη σκέφτεσαι και απλά να υπακούς.

Και σε ρωτάω εγώ: Θες έτσι να ζεις;

Γιατί, δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ αυτό το θεωρώ ζωντανό θάνατο. Είναι σαν να είσαι ζόμπι και να περπατάς παραπατώντας και μουγκρίζοντας άναρθρα.

Αλλά το σόου συνεχίζεται, δεν τελειώνει εδώ.

Έρχονται την άλλη μέρα όλα τα μεγάλα αφεντικά της χώρας – τα τσιράκια, δηλαδή, των αφεντικών του εξωτερικού – και πάνε όλοι οι βλαμμένοι ομαδικά να εμβολιαστούν, επιδεικνύοντάς το, φυσικά, μέχρι αηδίας για τα μάτια του «χαζού λαού». (Βαρουφάκη μαλάκα, ντροπή σου. Κάποτε το έπαιζες επαναστάτης. Θυμάσαι; Μάλλον όχι.)

Τώρα, λένε διάφοροι ότι ίσως να μην έκαναν το πραγματικό εμβόλιο αλλά πιθανώς να είχε μέσα μόνο φυσικό ορό, ή αρκετό φυσικό ορό ώστε να αραιώσει την ουσία. Πολύ πιθανόν να είναι έτσι. Το πιθανότερο, βασικά.

Όμως δεν έχει σημασία αν είναι έτσι ή όχι.

Σημασία έχει το εξής ερώτημα: Αν ο Μητσοτάκης και η Κορονοπαρέα του της Νέας Επιδημίας ανέβαιναν πάνω στη στέγη της Βουλής και πηδούσαν κάτω με το κεφάλι, θα πηδούσες μαζί τους;

Μόνο οι αφελείς θα εντυπωσιάζονταν από έναν τέτοιο μαζικό εμβολιασμοί των ανθρώπων που (δυστυχώς) μας διοικούν.

Πιθανά σενάρια σχετικά με τον εμβολιασμό τους:

  • Έκαναν το εμβόλιο επειδή τους έχουν εξαναγκάσει με κάποιο τρόπο
  • Δεν έκαναν το πραγματικό εμβόλιο – το έκαναν αραιωμένο ή ήταν μόνο φυσικός ορός.
  • Έκαναν το πραγματικό εμβόλιο αλλά όταν πήγαν σπίτι τους πήραν κάποιο αντίδοτο που το ακυρώνει.

Δεν λέω ότι κάτι από αυτά ισχύει σίγουρα, αλλά τα θεωρώ πιθανά.

*

Κάποια δεδομένα γενικά για τα εμβόλια και τα φάρμακα, τα οποία δεν είναι υποθετικά σενάρια:

Τα εμβόλια, και όλα τα φάρμακα, πρέπει να περάσουν από ένα δοκιμαστικό στάδιο προτού θεωρηθούν σχετικά ασφαλή (γιατί απόλυτα ασφαλές φάρμακο δεν υπάρχει). Τα εμβόλια του Covid δεν έχουν περάσει από αυτό το στάδιο, άρα ζητάνε από εμάς ουσιαστικά να γίνουμε τα πειραματόζωα.

Τα εμβόλια κανονικά χρειάζονται πέντε ή περισσότερα χρόνια για να ετοιμαστούν.

Τα εμβόλια δεν δρουν άμεσα. Αφού το πάρεις, μετά από δυο βδομάδες συνήθως αρχίζει να δρα.

Οι παρενέργειες που μπορεί να έχουν τα εμβόλια είναι ποικίλες και μπορεί να διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μάλιστα, κάποιες από αυτές είναι μακροχρόνιες – δηλαδή, μπορεί να κάνεις σήμερα το εμβόλιο, να νομίζεις ότι δεν έπαθες τίποτα, αλλά κάτι να πάθεις μετά από ένα χρόνο ή περισσότερο.

Είναι απάνθρωπο και φασιστικό άνθρωπος να επιβάλλει σε άνθρωπο, με το έτσι θέλω, να δεχτεί φάρμακο ή εμβόλιο, γιατί παρεμβαίνει σε ένα θέμα που είναι καθαρά προσωπικό: το σώμα του. Το να προσπαθείς να επιβάλεις εξαναγκαστικό εμβολιασμό σημαίνει ότι είσαι ένας απάνθρωπος φασίστας στον οποίο δεν πρέπει να δείξουμε κανένα έλεος. Και να το έχουν αυτό υπόψη τους όσοι υποβοηθούν τους κορονοκράτορες να επιβάλλουν εμβολιασμό. Δεν είμαστε μαλάκες· ξέρουμε τι συμβαίνει.

*

Τώρα, αν αυτή η πανδημία είχε κάποια σοβαρή επικινδυνότητα, ίσως να ήταν και πιο σοβαρό το θέμα του εμβολιασμού. Αλλά τα μόνα που ξέρουμε είναι:

(α) ο κορονοϊός μεταδίδεται σχετικά εύκολα, αλλά όχι απαραίτητα προκαλώντας τίποτα το κακό στον άνθρωπο·

(β) η θνησιμότητα είναι εξαιρετικά μικρή·

(γ) η θνησιμότητα για άτομα που δεν είναι άνω των 70 ή σε ευπαθείς ομάδες είναι σχεδόν μηδενική·

(δ) η ασυμπτωματικοί δεν τον μεταδίδουν παρά μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις.

Αν είχαμε μια πανδημία που εξαπλωνόταν γρήγορα – έβλεπες τη μια μέρα 5.000 κρούσματα, και την άλλη 20.000, και την άλλη 50.000 – και είχε μεγάλη θνησιμότητα, όπως πχ 50%, τότε... τότε νομίζω πως και ο ίδιος ο κόσμος θα ήθελε να κάνει κάποιο εμβόλιο, έστω κι αν έπαιρνε ένα ρίσκο για τον εαυτό του.

Τώρα, όμως; Με τέτοια δεδομένα; Και με τέτοια κοροϊδία σχετικά με τα κρούσματα και τους θανάτους;

Και να προσπαθούν να κάνουν το εμβόλιο εμμέσως, αν όχι άμεσα, υποχρεωτικό;

Μήπως εδώ κάτι δεν πάει καλά;

Θα τους αφήσουμε να μας καταστήσουν έτσι φυλακισμένους μέσα στη χώρα μας και, συγχρόνως, πειραματόζωα;

Ανεχτήκαμε την τρομοκρατία των mainstream δημοσιογράφων.

Ανεχτήκαμε το καρναβάλι με τις μάσκες.

Ανεχτήκαμε – μόλις και μετά βίας – το καταστροφικό lockdown.

Θα ανεχτούμε τώρα να μας κλέψουν το ίδιο μας το σώμα; Να μας πουν τι θα βάλουμε μέσα στο σώμα μας;

Μόνο μία απάντηση υπάρχει σ’αυτό, όπως όλοι γνωρίζουμε:

Επανάσταση.

Και, για τους τσιτωμένους, δεν αναφέρομαι σε πιστολιές και βόμβες. Επανάσταση σημαίνει πλήρης άρνηση συμμόρφωσης με οτιδήποτε σχετικό με τον Covid-19, ειδικά σε ό,τι έχει σχέση με το εμβόλιο.

Γιατί με τις ζωές μας δεν παίζουμε.

Κι αν αυτά τα κορονοπαράσιτα θέλουν να καταστήσουν τη ζωή σ’αυτή τη χώρα ζωντανό θάνατο, ένα έχω να τους πω: Δεν είμαι εγώ φυλακισμένος εδώ μαζί τους· είναι αυτοί φυλακισμένοι εδώ μαζί μου.

*

Θέλω επίσης να χαιρετίσω τον Γιώργο Τράγκα που, παρά την προχωρημένη ηλικία του, παρά τα προβλήματα υγείας που έχει, παρά τον πόλεμο που του έχουν κάνει τα λαμόγια της κορονοκρατίας, συνεχίζει να κάνει πραγματική και ελεύθερη δημοσιογραφία σ’αυτή τη χώρα. Να τον μιμηθείτε. Έχετε να μάθετε κάτι από αυτόν.

Αντιθέτως, έχουμε κάτι άλλα τραγικά παραδείγματα από γλοιώδεις δημοσιογράφους όπως τον Εισαγγελάτο– συγνώμη, Ευαγγελάτο, που προσπαθούν να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Εμένα δεν με τρομάζουν αυτοί χαφιέδες. Χρειάζονται ξύλο με βρεγμένη σανίδα, να γίνει ο κώλος τους κόκκινος σαν μαϊμούς.

*

Τι μπορείς να κάνεις ΕΣΥ.

Πάντα να σκέφτεσαι και να αμφισβητείς αυτά που σου λένε από την τηλεόραση και τα mainstream media. Να μη δέχεσαι ποτέ να σε τρομάζουν. Δεν υπάρχει τίποτα για να φοβηθείς πέρα από τον φόβο τον ίδιο.

Να κάνεις προσωπική έρευνα. Μην περιμένεις να την κάνουν άλλοι για σένα.

Να εξαπλώνεις την αλήθεια για τον κορονοϊό, με ό,τι μέσο μπορείς, και να τους θυμίζεις κάθε μέρα ότι είσαι ελεύθερος άνθρωπος.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]